De Waterwelpen lopen de Duinenmars!
Omdat, door onbekende redenen, de Sint Joris Challenge - of, zoals het in de volksmond nog steeds genoemd werd; de Sint Joris Mars – in Oegstgeest vanaf dit jaar geen doorgang meer zou vinden, is de staf van de Waterwelpen opzoek gegaan naar een alternatief. Maar dit was zo makkelijk nog niet, immers, wat heeft er nou zo’n kenmerkende scouteske uitstraling, altijd lekker weer, een mooie locatie, ‘perfecte afstand’ (hier komen we later nog op terug) en traditionele insteek? De staf ging op onderzoek uit.
Hun oog viel op de Duinenmars, een mars die dit jaar voor de 62e keer gehouden zou worden in Den Haag. Nadat er wat informatie ingewonnen was over het hoe of wat van de mars, besloot de staf het er op te wagen. Het idee was dat er tenminste een ScoutShop-kar zou staan, een lederbewerkstandje en een patatkraam. Ook werd het idee geschetst dat het verder niet zo veel met scouting te maken had en dat er ongeveer nog twee of drie andere scoutinggroepen mee zouden doen. Wij werden verrast.
Bij aankomst was het een grote parkeerplaats, omgebouwd tot scoutingterrein. Overal waar je keek, stonden scouts. Er waren nog meer snacktenten, een suikerspinnenkraam, snoepkraam, diverse grote tenten, alle standjes die we ook van te voren verwachtten en ook het reizend Scout Museum was aanwezig. Toen alle koppen geteld waren en iedereen compleet, werden de kinderen ingeschreven, de route “Duinen” gekozen – uiteraard – en konden we van start. De mensen van de organisatie stonden bij de “START” klaar om het eerste gaatje uit onze ponskaart te knippen.
Eenmaal op weg bleek dat de tocht op het oog wel door het merendeel scouts werd gelopen. De routebeschrijving was simpel doch doeltreffend en als we het niet meer goed wisten, dan waren er een gedurende de route wat pijlen in onze kleur op lantaarnpalen geplakt. De route begon door een klein stukje woonwijk, om daarna langs de boulevard en een pad door de duinen langs het strand te gaan. Omdat de route “maar 5 kilometer” was, werden we gedwongen na zo’n 2,6 kilometer reeds pauze te houden. Een afsplitsing van de route leidde ons naar het strand, waar we heerlijk in het zonnetje, weggeblazen door de wind, ons bammetje op hebben gesmikkeld.
Iedereen was hierdoor weer op kracht gekomen en de route kon worden vervolgd. De route ging ditmaal verder de duinen in. We kwamen oude bunkers tegen, dit was erg interessant om te zien. Net nadat we dit punt hadden gepasseerd, kwam het zonnetje pas echt door. Het was heerlijk om het laatste stuk door de duinen terug te lopen in het zonnetje, want het windje op het strand was toch ietwat aan de frisse kant. Ons kaartje werd nogmaals geponst door mensen van de organisatie en onze weg vervolgde zich richting het beginpunt terug. Hierop volgde nog enige klimmen en dalen, wat het uitzicht ten goede kwam. Uiteindelijk was het onvermijdelijk; de “FINISH” was in zicht!
En zoals het echte lopers betaamd, moesten er een aantal van ons op de foto tijdens het desbetreffende moment. Wij zijn trots op het voltooien van de mars voor deze eerste keer voor ons allemaal. Ik hoorde in de wandelgangen dat vijf kilometer te kort of te makkelijk zou zijn, en tevens “lopen we de tien toch ook met de avondvierdaagse?”. Toch maar eens serieus nadenken over die afstand van volgend jaar. Wij willen iedereen bedanken voor zijn of haar enthousiasme, de ouders voor vrijwillig meelopen en de organisatie voor een prima vervangend evenement. Volgend jaar weer?
Sahi