Zomerkamp Wilde Vaart, op bezoek bij de Buren

Op maandag 7 juli 2014, na een weekend hard werken, was het eindelijk zover. De Wilde Vaart kon op kamp gaan naar onze Buren, de Duitsers. Vanwege de grote groep die meeging (14 Wv’ers en 2 begeleiding) was er een splitsing tussen trein en auto’s. De treinploeg vertrok om 06.30 uur vanaf station Hoofddorp en de auto’s vertrokken om 07.00 uur vanaf het Dok. De aanhanger werd meegenomen door de Familie Van der Flier,

waarvoor we ze nog eens bedanken (anders was het niet gelukt met alle spullen).

Onderweg tijdens de rit werden allerlei plannen natuurlijk al besproken, onder het genot van klassiekers zoals “Anton aus Tirol” en ook de zomerhit “Salsa Tequila”. Ook kwam er nog ‘Mike’s speciale playlist’ langs. Verder is het ook fantastisch om het verkeer te beoordelen op de WV-bestuurdersschaal, maar om een kort verhaal lang te maken, kwamen we rond een uurtje of een aan op het kampterrein Brexbachtal in Bendorf-Sayn. Op locatie besloten we maar om genoeg ruimte te nemen, wat resulteerde in een mooi terrein voor ons. Na een welverdiend maaltje gingen we maar eens kennismaken met onze buren uit Leeuwarden en bij hun vuur beëindigden we dag 1.

De volgende morgen kwamen we tot de conclusie dat drinken koelen in de rivier niet zo’n goed plan was, want er was voor €60, - aan drinken weggespoeld door de rivierstijging. De rest van de twee dagen daarna waren qua weer net zo aantrekkelijk als Nederland in de herfst. Hierdoor waren we ‘gedwongen’ om naar een verwarmd zwembad te gaan en wat te genieten van de lokale keuken. Als je het aan ons moest vragen, waren vooral de 7m(!)-duikplank en de bubbelbaden een welkome afwisseling van het koude regenachtige weer. Na een middag vol wateractiviteiten waren we al snel weer geneigd om lekker te eten en naar een kampvuur te gaan.

Op donderdag was er een grote storm die over ons heentrok, daarom moesten we vervroegd afscheid nemen van onze buren uit Leeuwarden. Na een uitvoerig afscheid moesten we natuurlijk ook voetbal kijken in het weekend. De wedstrijd Duitsland-Brazilië was natuurlijk geweldig om te zien in een Duits Café. Met elk doelpunt werd de sfeer nog een beetje gezelliger en uiteindelijk hebben we besloten om in dat café ook maar onze wedstrijd te kijken. Helaas was het terrein wel leeg, maar niet getreurd, want op zaterdag kwamen al weer nieuwe mensen. En deze brachten Brabantse gezelligheid en het zonnetje.

Overdag hadden we afgesproken dat mensen zelf hun programma zouden maken. Er waren o.a. het Slenderspel, een voetbaltoernooi en wandeltochten. Het Slenderspel hield in dat de WV in twee groepen werd gesplitst die, rond een uur of twaalf, het bos in gingen om briefjes met letters (voor een woord) te zoeken. Maar er waren ook twee Slendermen, namelijk Danny en Remco. Werd je gepakt dan moest je bij Mike en Jelle een opdracht doen. Nou, die hebben wel geleerd dat je niet aan de WV moet vragen om hun te vermaken, want uiteindelijk kwam die fles met water nog wel van pas :3

Maar nu moeten jullie niet denken dat alles al van te voren was gepland, want er was per dag nog genoeg tijd om lekker te relaxen, een boekje te lezen of in het riviertje te liggen. En zoals iedereen die wel eens op zomerkamp mee is geweest weet, werd er natuurlijk van alles en nog wat afgepraat en bediscussieerd onder het genot van de WV-playlist. Iedereen werd met de dag ook bruiner, dus de sfeer zat er lekker in.

Na een paar lekkere dagen besloten we ook maar weer eens wat activiteiten te ondernemen. Met elkaar kwamen we tot de conclusie dat mountainbiken en het Kletterwald wel outdoor-achtig waren. Dus belden we de verhuurder van de Mountainbikes in ons beste Duits, maar helaas de man had maar tien mountainbikes tot zijn beschikking dus kon het feest niet doorgaan. Dus wat doen scouts dan? Aanpassen en naar het Kletterwald gaan. Het Kletterwald is een bos, waar allerlei parcours in de bomen lopen tussen de 5 en de 30 meter. Na een kort incident met toestemmingspapieren konden we eindelijk beginnen aan de uitleg en een klein kwartier later klom iedereen rustig rond, alsof we het vaker deden. Tijdens de korte pauze even een Bockwürst naar binnen gooien en gauw weer verder. Na een uurtje of drie was iedereen bekaf en zat het harnas ook niet zo lekker meer. Toen besloten we nog een keer op z’n kop van de tokkelbaan va 160 meter te gaan.

Op woensdag 16 juli hadden we twee gebeurtenissen die om een feestje vroegen. Het was de laatste dag van Remco op kamp en scouting voor 11 (!!!) maanden. Hij gaat namelijk op exchange naar de VS. Op het moment van schrijven is hij al in de omgeving van Nebraska. Het andere was de 16e verjaardag van Thom. Om deze reden hadden een aantal mensen besloten dat er een groot (afscheids-)feest moest komen. Herman, Wouter, Tim en Cameron hadden posters gemaakt en de reclame van mond-tot-mond doorgegeven, dus het kon niet mislukken. Na een grootse barbecue was er nog kort tijd om eventjes de nette kleding uit de tassen te halen, maar daarna ging het feest los op ons kampterrein. Er was een groot vuur, lekkere muziek en natuurlijk leuke mensen. Op het hoogtepunt stond er wel 80 man! De reclame was een succes en je weet dat je feest goed is als je om 04.00 uur mensen moet wegsturen. Helaas betekende dit ook dat Remco de volgende ochtend wegging.

De volgende ochtend/middag stond in het teken van opruimen van het feest en daarna zwemmen in een openluchtzwembad om aan de hitte te ontsnappen. Uiteindelijk hebben een aantal mensen, inclusief ikzelf, lekker wat bijgeslapen op de ligweide van het zwembad. Ons feest had natuurlijk een trend gestart en dus waren we uitgenodigd voor een feest

van een groep op veld 27. Dit was aan de andere kant van het terrein, maar als Partystarters moesten we er natuurlijk wel heen. Dit feest van de scoutinggroep uit Boekel (Brabant) was zeker een succes en we hebben genoten van muzikale krakers zoals Brabant en Snollebolleke.

Op vrijdag hadden we nog een uitnodiging voor een feest, maar helaas was de installatie aan de beurt van alle nieuwe Wv’ers. We werden geblinddoekt en in een auto gezet. Na een tijdje waren we ergens in de Middle-of-nowhere van Duitsland. Maar gelukkig door onze ‘natuurkennis’ en onze ‘skills in kaartlezen’ kwamen we al snel op een wandelroute uit en na ca. 2 uur waren we 12,5 km verder en werden we herenigd met de rest van de WV om de laatste 10 km te lopen. Na nog een nachtelijk rondje door het graanveld te banjeren, kwamen we uiteindelijk rond half 5 terug en was daar het moment om de belofte opnieuw af te leggen. De kunst was natuurlijk om de regels zo om te buigen, dat het voor jezelf het beste uitkwam. De laatste twee dagen bestonden vooral uit opruimen, chillen en nog maar eens zwemmen.

Op maandag 21 juli, de allerlaatste dag, pakten we onze laatste spulletjes in. Rond een uur of 11 kwamen de ouders van Wouter de aanhanger weer ophalen (nogmaals bedankt voor de hulp). Met het heerlijke gevoel van kamp, namen we afscheid van Brexbachtal en begonnen we aan de terugweg van ca. 5 uur. Uit eigen ervaring spreken was iedereen doodop en is slapen in een auto nog niet zo’n gek idee. Onder de ‘fluwelen’ klanken van Mike sliep iedereen in zijn auto. Op het dok hebben we snel uitgeladen en werd iedereen opgepikt door zijn of haar ouders.

’s Avonds zagen we elkaar al weer, omdat we nog even “hallo” gingen zeggen tegen Natasja. Natasja kwam na 6 maanden weer thuis uit Nieuw-Zeeland en een klein Welkom Thuis-momentje vanuit de WV hoort er dan ook bij. Iedereen was erg moe, dus na een uurtje ging iedereen weer.

En nu schrijf ik met het gevoel van kamp nog in mijn achterhoofd dit stukje weer gewoon in Hoofddorp, waar het dagelijks leven weer op zich laat wachten. Ik wil zeggen tegen de WV: “Mensen, het was een heerlijk kamp met jullie! Volgend jaar weer en geniet nog van het laatste beetje vakantie.”

Auf Wiedersehen,

Thom Zwaan